Zdałam i mam obsrane japonki!

„No przecież wiedziałam, że tak będzie. Zieew.” Napisała ds na gg po mojej informacji, że zdałam egzaminy.

Nauczyciel mocno mnie pochwalił i zaznaczył, że na początku semestru myślał, iż raczej go powtórzę, ale przez ostatnie pięć tygodni poszłam jak burza. Tym bardziej był zafascynowany, bo zdałam jako jedna z najlepszych w ogólnym rankingu. Aż oblałam się pąsem, gdy wyliczał wszystkie zalety moich prac.

Cholernie spodobał mu się cytat Marka Twaina w ostatnim wypracowaniu, który wygrzebałam z jednej książki do nauki angielskiego w dziale o zdrowym życiu i wykułam na pamięć: „The only way to be healthy is to eat what you don't want to, drink what you don't like and do what you don't want to.”

Pochwalił mnie również za wyszukane słownictwo i używanie go w odpowiednim kontekście. Dodał, że nie ma żadnych wątpliwości, iż moim miejscem jest teraz Level 1 oraz przekazał wspaniałą dla mnie wiadomość, że on tez przechodzi od września na ten sam poziom jako nauczyciel.

Aż mi trochę głupio pisać o tych superlatywach pod moim adresem, ale było mi dziś rano tak miło, że musiałam się Wam pochwalić.

Za to Olly sprowadził mnie na ziemię, gdy wróciłam do domu. Nasrał bowiem na moje japonki zostawione w łazience. Nie wiem, czego ten kot ode mnie chce. Kuweta czysta, żarcie na czas wraz z dogadzaniem synkowi do dupy. Takim dogadzaniem, że Dudek też zaczął pierdolić kocią karmę i czeka na coś lepszego. Dudunio jednak jest kotem ugodowym, jak nie ma innego i widzi, że nie będzie, to wcina kocią.

Porównując oba charaktery kotów kolejny raz napiszę, że Dudek jako dzieciak był spokojny, nie wisiał na firankach, nie wtykał nosa w każdą dziure i nie gryzł ręki, gdy tylko chciała go pogłaskać. Olly to szatan, prawdziwy rudy pieron z ADHD. Kocham go za to strasznie, że właśnie jest takim łobuzem, ale sranie mi na japonki...

Dlatego z dziką rozkoszą obserwowałam późniejsze zmagania śmiertelnie sennego kocurka z muchą. Gdy już przysypiał, ona nadlatywała, zrywał się, nieporadnie machał łapkami, rozglądał się za nią, przycupnął, znów mu powieki opadały, a ona znów nadlatywała... Gdyby umiał mówić, pewnie by krzyknął – ty franco, daj się złapać, bo padnę tu trupem! I padł, a mucha napadła na mnie!